Table of Contents
Quodlibeta
Quodlibet 1
Quaestio 1 : Utrum in deo sit ponere bonitatem personalem
Quaestio 2 : Utrum Deus ab aeterno potuit sibi hominem assumere
Quodlibet 2
Quodlibet 3
Quodlibet 4
Quodlibet 5
Quodlibet 6
Quaestio 1 : Utrum sint tres in divinis personae, nec plures nec pauciores
Quaestio 4 : Utrum Christus secundum quod homo illuminet angelos
Quaestio 6 : Utrum suppositum divinum posset assumere humanam naturam absque eo quod fruatur
Quaestio 7 : Utrum plures personae divinae possent assumere unam et eamdem naturam numero
Quaestio 8 : Utrum anima a corpore separata recordetur eorum quae noverat coniuncta
Quaestio 9 : Utrum in somnis habeatur aliqua notitia intellectualis
Quaestio 10 : Utrum bona fortuna sit homini naturalis
Quaestio 11 : Utrum iustitia originalis includat in se aliquod donum infusum
Quaestio 12 : Utrum cum virtutibus acquisitis necessarium sit ponere alias infusas eis respondentes
Quaestio 13 : Utrum status virginalis sit super coniugalem an econverso
Quaestio 15 : Utrum si sacerdos super tale monstrum dicat, ego te baptizo, etc ambo sint baptizati
Quaestio 17 : Utrum omnia quae continentur in regula beati Augustini sint praecepta
Quaestio 19 : Utrum religionis ingressum quis posset differre propter paupertatem parentum
Quaestio 20 : Utrum homicida ante baptismum, post susceptum baptismum possit ad ordines promoveri
Quaestio 21 : Utrum parvulus decedens non baptizatus habeat poenam sensus an damni tantum
Quaestio 22 : Utrum commutatio campsoria sit licita
Quaestio 26 : Utrum recipiens aliquid pro mutuo non ex pacto, teneatur illud restituere
Quaestio 29 : Utrum sacerdos habeat corripere subditos suos facto
Quaestio 30 : Utrum actus ecclesiasticos exercens in peccato mortali occulto, peccet mortaliter
Quaestio 31 : Utrum licitum sit communicare peccatoribus
Quaestio 32 : Utrum primi motus sint peccata
Quaestio 33 : Utrum elementa sint distincta per corpora caelestia
Quodlibet 7
Quodlibet 8
Quodlibet 9
Quodlibet 10
Quodlibet 11
Quodlibet 12
Quodlibet 13
Quodlibet 14
Quodlibet 15
Quaestio 1
In superiori disputatione no stra generali quaerebantur trigita septem. Quaedam circa deum. Quaedam cirea creaturas. Circa deum quaesita pertinebant ad personales relationes. Quorum vnum erat de eis in communi. Alia vero duo circa relationem filiationis in speciali.
DE primo ergo erat quaestio, vtrum relatio prius sit in diuina essentia quam in persona. Quia in essentia, arguitur: quia videmus quod in creaturis relatio prius est in eo in quo fundatur, vt similitudo in albedine quam in supposito albo, quod re fert ad aliud. Non enim est in supposito, nisi quia albedo inest illi supposi to. ergo &c.
DIcendum quod relatio in diuinis non est nisi respe ctus quidam vnius personae ad aliam fundatarum in eadem essentia, quas distinguit abinuicem. propter quod necessario hent esse in duobus, licet diuersimode, scilicet in diuina essentia inquantum existit in ipsa persona, vt in suo fun damento: & in ipsa persona inquantum persona subsistit in essentia, vt in constituto per eam. Quia igitur simul natu ra & naturali intelligentia essentia habet existere in persona, & persona subsistere in essentia: ideo similiter natu ra & naturali intelligentia relatio personalis simul hent esse, & aeque primo in essentia diuina vno modo: & in persona alio modo: & sic quaestio falsum supponebat.
AD primum ergo arti. dicendum, quod non est simile de relatione in deo & in creaturis: quia relatio supposito creaturae iam in esse constituto accidentaliter aduenit: & suum fundamentum similiter, licet vnum eorum per alterum insit, vt ponit argumentum. Relatio vero & essentia in deo substantialiter constituunt ipsum suppositum per hoc quod relatio habet esse in essentia, ita quod in eo ipso quo habet esse in essentia hent constituere personam, & esse in persona. Per ambo enim aeque primo & immediate persona constituta est: & relatio in vtroque habet esse. Si vero relatio non esset personae constitutiua: & non per hoc in ipsa esset: sed solum quia res super quam relatio fundatur est in ipsa persona: tunc oporteret concedere vt argumentum concludit, quod esset prius relatio in essentia quam in persona.
AD secundum dicendum, quod licet relatio distinguit primo & per se personam: & sic primo & per se A hent esse in persona, vt in constituto & distincto per ipsam: non tamen sequitur ex hoc quin etiam primo, & per se habeat esse in essentia vt in suo fundamento. Sequaeretur autem si eodem modo haberet esse in persona & in essentia. scilicet vt in subiecto siue in fundamento, scilicet vt primo esset in essentia vt in subiecto: & per illam in persona vt in subiecto, vel vt in disti cto per ipsam, vt scilicet primo distingueret personam, & distinguendo personam distingueret essentiam: quid non est verum.
On this page