Quaestio 1

¶ Distinctio. xviii. Questio i. Preterea diligenter considerandum distinctionem iguerniaum continuanm Irca do de charitate. Quero. vtrum tharitas sit augmentabilis in sua natura. quod non: quia perfectum non augetur sed charitas secundum Io. in canonica sua est huiusmodi. ergo etc.

¶ Contra Apstls ad philip. Ut charitas magis ac magis abundet. scilice quod charitas potest augerin hoc supposito senum Aus. et supposito quod in diuidua eiusdem speciei sunt eiusdem rationis formalis credo quod non solum probabiliter: sed etiam demonstratiue hoc procedam.

¶ It troducuntur autem hoc quatuor conclusiones negatiue. Prima est quod charitas non augetur secundum essentiam suam. 2a quod non secundum existentiam. 3 quod nec secundum depurationem a suo contrario. 4a quod non per participa tionem maiore sui subiecti.

¶ Primam conclusione probo. 4. per sic. quod consistit in indiuisibili non potest augeri: quod enim augetur praesupponitur habere partes: sed charitas secundum essentiam consistit in induisibili: quia ratio diffinitiua est idem quod essentia quae consistinin athomo. ergo charitas secundum essentiam suam non potest augers¬

¶ 2o sic. Omne augmentum fit per partes: sed tota ratio forme et essentia saluatur in qualibet parte. nam diffinitionem speciei quilibet gradus accipit: et quelibet pars siue gradus charitatis est charitas: sicut tota simul. ergo etc.

¶ 3o sic. quod conuenit alicui per accidens non conuenit sibi secundum rationem suam quidita tiuam: sed vnicuique forme augmentabili accidit secundum ratione suam quiditatiuam quod intendatur. ergo sibi non competit secundum rationem suan diffinitiua.

¶ 4o sic. Omnis augmentatio fit secundum quantita tem virtutis: sed omnis quiditas et essentia abstrahit a quantitate vertuu ergo augmentatio non potest fieri secundum quanditatem vel fationem eium quiditatiuam. et per consequens: nec secundum essentiam.

¶ Confirmatur Si enim secundum rationem diffinitiuam augmentaretur tunciplus esset de forma secundum rationem diffinitiuam in. 4. gradibus quam in vno gradu: sed istud est falsum: quia non plus est de quidita telspeciei in mille quam in vno: quia vt sic consistit in indiuisibili

¶ Secundam conclusionem. quod charitas non augeatur secundum existentiam quadrupliciter probo. per sic. Quod conuenit charitati vt abstrahit ab existentia non conuenit sibi per existentiam: sed augmentum conuenit charitati vt sic abstrahit ab existentia: quia charitas in potentia est maior et minor: sicut ens in adtu. ergo etc.

¶ 2o sic. nulla charitas in actu est equalis charitati christi: quia nulla charitas est in actu quam christi charitas non excedat: sed quelibet charitas alia a charitate christi potest esse equalis ei vt prescindit ab existentia. ergo ab existentia non conuenit sibi augmentum.

¶ 3o sic. Quod per se inest alicui non inest sibi per illud quod per accidens inest. hoc patet. sed charitati competit per se excedere fidenet sic per se competit quod est demonstrabile de ea. ergo non competit sibi hec quantitas per existentiam quae per accidens inest.

¶ 4o sic. quod est demonstrabile de aliquo non conuenit sibi per existentiam que per accidens inest: sed esse augmentabile est demonstrabile de charitate vt prescindit ab existentia. ergo per rationem existentie non conuenisibi augmentari.

¶ Tertiam conclusionem. quod scilicet charitam non augetur secundum depurationem sui contrarii probo quadrupliciter. primo sic. Nam charitas non habet contrarium: quia nullus habitus vitiosus est sibi incompossibilis nec aliquod donum supernaturale. constat autem quod augetur. ergo etc.

¶ 2o sic. Nam in sensibilibus videmus lucem intendi per praesentiam corporis magis luminosi respectu dyaphani: et tamen lux nullum habet contrarium positiuum. nam tenebra nihil habet de positiuo. ergo etc.

¶ 3o sic. dato quod cupiditas vel aliquod malum vitium esset contrarium charitati. adhuc certum est quod in beatis nullum vitium est. nec cupiditas. constat autem ibi quod charitas est secundum magis et minus.

¶ 4o sic. Erigus nihil habet de calore: et tamen constat quod in frigore est innuenire magis et minus.

¶ Confirmatur quia depuratio non est nisi remotio. per remo tionem autem non inducitur aliquid positiuum. ergo etc

¶ Quartam conclusionem scilicet quod charitas non augetur per participationem subiecti. probo. quadrupliciter. primo sic. Caus recipiens vt sic causat secundum vltimum sue virtutis. ergo voluntas recipiens recipit secundum vltimum sue virtutis: et sic charitas erit intensissima.

¶ 2o sic. Omnis forma inhe rens naturaliter inheret: et secundum totam virtutem suam. ergo charitas inherens voluntati inheret quantum est possibile eam inherere: sed quanto magis inheret tanto magis subiectum participat. ergo quecunque charitas est summa.

¶ 3o sic. Ista participatio aut est forma: et sic habetur propositum quod forma augetur: sicut participatio. aut est subiectum: et tunc subiectum augetur: quod est falsum. auest accidens: et tunc illud augetur quod est propositum. Et si dicas quod per aliam participationem: tunc erit processus in infinitum. autest stare ad aliquod accidens quod secundum se intenditur et remittitur

¶ 4o sic. Magis participatur illa forma que magis intimatur subiecto. si ergo per participari dicatur forma magis et minus susci pare. sequitur quod forme materiales quae sunt intime subiecto siue suis ma teriis recipient magis et minus potissime.

¶ Contra istas contlusiones instatur 4r. primo sic contra primam. Nam quod augetur in nam augetur in essemuia: sed caritas augetur in natura sua. ergo augetur in suessemtia. maior probatur. quia nam et essenia sunt idem.

¶ 2o contra 2am Ad quodcumque terminatur productio ad illud videtur augmentatio terminari: quia augmentatio non videtur nisi productio. et sic cum productio terminetur ad existentiam augmentatio terminabitur ad eam.

¶ 3o sic. contra 3am. Quia motus intensionis videtur sicut et alii motus: esse inter contrarios terminos. non potest autem fieri augmentatio respectu vnius quin sit diminutio respe ctu alterius: quod saltem in habentibus contrarium est verum.

¶ 4o sic. pontr 4am. Quia quanto effectus est perfectior tanto eius receptio erit perfectior: sed charitas quatuor graduum est perfectior quam vnius gradus. ergo eius receptio sed receptio ei est participatio et causa subienti. ergo etc.

¶ Ad primum dico quod essen tia est magis abstracta quam natura. Nam enim continet omnia que sunt in genere et proprietates indiuiduales et modos intrinsicos: et ideo potest augeri forma in natura. non in essentia: que abstrahit ab illis.

¶ Ad secundum dico quod terminus productionis non est existentia: sed formalis terminus est essentia quae per productionem trahitur ad existentiam. et de hoc alias. Charitas autem est augmentabilis in aliquo priori in quo praecedit existentiam.

¶ Ad 3m dico. quod quando habet contrarium et fit augumentum. bene etiam fit depuratio contr rii: sed ista amotio contrarii non est augmentum: sed augmentum est appositio noue realitatis: sicut patet in non habentibus contrarium.

¶ Ad 4m dico quod ex habet quod forma est perfectior ex hoc bene recipitur perfectius: sed suum recipi perfectius non est suum esse perfectius. vnde bene concedo quod perfectius recipitur: sed tamen prius est perfectior. dico tenendo conclusione affirmatiuam intentam quod augIdeo fit per modum intrinsecum forme quae est eius finitas in tensiua: quia nulla augmentatio potest fieri nisi per quanticum formalis terminus augmentationis sit quantitas. finitas autem charitatis est eius quantitas virtutis: de qua dicit Augu. di quantitate anime: quod finiti ratio quantitati congruit et nullo alio modo potest intelligi augmentum: et hoc probo dupliciter. primo sic. Nam sicut terminus formalis generationis est substantia ita terminus formalis augmentationis est quantitas: sed intensio charitatis est augeius et non habet quantitatem molis pro termino. ergo habebit quantitate virtutis et perfectionis.

¶ 2o sic. Intensio charitatis aut fit persuperiora et intrinseca et hoc non: quia omnia illa partinent ad rationem difinitiuam: aut fit per extrinseca et inferiora: et homo sunt quantitas virtut et heceitas per modi intrinseci. ergo etc.

¶ Sed contra hoc in statur 4r. primo sic. Quod conuenit alicui per accidens non conuenit sib per illud quod conuenit sibi per se: sed intensio et remissio conuenit alicui per accidens scilicet forme. ergo non conuenit ei per quantitatem virtut que couenit forme per se: ita quod est demonstrabilis de ea¬

¶ 2o. Quandocumque subiectu indifferentur se habet ad duo oppositua: neutrum illorum est modus intrinsecus illius substanti: sed forma indifferentur se habet ad intensionem et remissionem. ergo etc. maior patet quia modus intrinsecus conuenit eim per se.

¶ 3o sic. Quandocunque subiectum ita respicit duo quod sine vno potest esse et sine alio non sed est demonstrabile de eo: in quocumque gradu vnum illorum non est in subiecto per aliud: sed forma potest esse sine augmentatione: et non potest esse sine quantitate virtur. ergo etc.

¶ 4o sic. In quicumque graduest quantitas virtus in forma. non autem augmentatio. ergo etc. ma ior patet. Tum quia demonstrabile est de forma in quocumque gradum forme reperitur. Tum etiam quia charitas in quocumque gradum excedit albedinem.

¶ Ad primum dico quod quantitas virtut et modus intrinsecus insunt per accidens ipsi forme: et ideo intensio et remissio possunt inesse per eam. Intelligentium tamen quod modus intrinsecus non sic inest per accidens: sicut accidens per accidens vel sicut accidens inest subiecto: sed sicut inferius superiori.

¶ Ad 2m dico quod forma set habet indifferent ad modos et ad intentionem et remissionem: sed non sicut subiectum se habet indifferentur ad albedinem et nigredinem: quia tali non repugnat esse sine omnibus talibus: sed sicut superius est indternead inferiora.

¶ Ad 3m et 4mr respondeo: sed ante oportet intelligere vnum quod facit ad solutionem istorum et omnium praedictorum manifestatio. nem. Apparet enim mihi quod oportet positionem duos modos intrinse cos in quacumque forma augmentabili et diminuibili. vnus siquitur rationem specificam. alius sequitur gradus indiuiduales. Prim inest per se forme: quia per rationem specificam forme potest demonstrarde ea: sicut per rationem specificam charitatis in quocumque gradum quantumcumque minimo ipsa excedit fidem in quantocumque maximegradum. et secundum istum gradum non est excessus inter ea quae sunt eius dem rationis formalis: sed omnia eundem modum et gradum participant: sicut eandem formam: quantum tamen ad indiuidua aliarum specierum bene est excessus. Unde licet calidum vnum quantum ad istum mo dum aliud non excedat: tamen calor quilibet frigus quantum ad istum modum excedit: quia demonstrabile est. Secundus autem modus est qui consequitur gradus indiuiduales: et secundum istum modum vnum indiuiduum vnius speciei excedit aliud eiusdem speciei. et isto modo non est demonstrabilis de forma per rationem forme: sed forma: quantum de se est: indifferense habet ad multa indiuidua vel ad multas heceitates

¶ Et ex istis patet solutio ad multa scilicet ad 3m de per accidens et ad 4m de illa indifferentia reddendo singula singulis

¶ Sed hoc sunt due difficultates. Prima est si natura specifica differt realiter a modo intrinseco: et vnus modus ab alio.

¶ Di co quod loquendo de modo demonstrabili de forma numquam ille modus differt realiter. et de isto certum est: sed de alio magis est dubium. Potest tamen dici quod sicut forma non differt realiter ab indiuiduis nec ab heceitatibus: itenec a modo consequente heceitates et gradus indiuiduales licet ex se sit indifferens ad multas.

¶ 2a difficultas est cuius modi partes sunt per quas fit intensio.

¶ Dico quod quidanpartes sunt in forma augmentabili et in quacunque alia que dicuntur essentiales scilicet partes diffinitionis: et secundum istas non finec intensio nec remissio. Alie autem sunt partes non essentiales nec formales: sed magis materiales et indiuiduales: sicut sunt modi intrinseci et gradus indiuiduales et isti inueniuntur tantum in forma augmentabili: et secundum istas fit augmentum.

¶ Ad argumentum patet.