Quaestio 4

¶ Questio. iiii. QUarto quero Utrum incarnatio verbi sit possibilis Quod non arguitur: quia filius non potest quicquam facem nisi quod viderit patrem facientem: vt dicitur in Iomnuane. A Sed huius facti possibilitas non attribuitur patri¬

¶ Contra. quia scriptum est quod non est impleie apud deum omne vbum: et loquitur angelus de incarnatione verbi. possibilitas declaratur 4r. Duiusmodi autem Primo illud suppositum quod omnem suppositationem virtualiter continet potest omnem aliam naturam suppositare.

¶ Secundus modus est talis. quando aliqua duo situt essentialiter ordinata deus potest influen ad primum non influendo ad secundum: sed indiuiduum et suppositum sunt essentialiter ordinata: quia indiuiduum praecedit suppositum. est enim anima indiuiduum: non autem per se suppositum nisi in corbore. ergo deus potest suam influentiam suspender rtima proprii suppositi in natura humana.

¶ Tertius modus est talis: quia praedicamenta sunt impermixta secundum rem: verum tamen mutuo sibi comuicant modos suos per potentiam diuinara: vt patet in sancramento alta ris: vbi accidens separatum habet modum substantie: cuius est per se sta re: sic et natura humana in christo habet modum accidentis: quia initit supposito diuino: sicut accidens subiecto.

¶ Quartus modus et talis: quia illa quae multum sunt similia vniri non possunt: quia vi demus quod quanto aliqua sunt minus conformia: tunc magis possunt vniri: vt substantia et accidens: mateam et forma: non autem duo in diuidua propter conformitatem: sed natura humana: et diuinum suppositum maxime sunt distincta et difformia. ergo per diuinapotentiam magis possunt vniri.

¶ Sed nullus istorum modorum idetur sufficere. Iccirco contra primum arguo sic: quia diuina nam vel essentia continet virtualiter omnem aliam naturam: et tamen non potest assumere aliquam aliam naturam ad vnitatem sui. ergo etc.

¶ Secundo. quia terminatur incarnatio ad proprietatem: sed suppositum diuinum per proprietatem non habet infinitatem. ergo etc.

¶ Item contra secundum: quia nam et sua singularitas sunt essentialiter ordinata: quia natura ordine naturae praecedit suam singularitatem: igitur diuinum suppositum potest assumere naturam sine singularitate: quod falsum est.

¶ Item contra tertium: quia nunquam accidens separatum habet modum substantie: eo quod semper aptum natum est inherere: quanuis per se sit: quod numque competit substantie

¶ Ubi notandum. quod quando aliquid competit alicui per accidens naturalis aptitudo ad aliud competit sibi per se. Si igitur nature humane competit vniri supposito verbi per accidens: haberet naturalem aptitudinem ad vniendum alteri: quod est falsum: ergo falsum est quod praesenta sibiinuicem commuicent suos modos.

¶ Item contra quartum: quia secundum hoc lapis et homo maxime possent facere vnum: quod tamen non possunt nisi aggregatione: sicut aceruus.

¶ Ideo dicit doctor suttilis quod possibilitas incarnationis ex alio declaratur: est enim regula apud ipsum. quod omnino independens in aliquo ordine quando est primum potest terminare omne aliud dependens dependentia talis ordinis. sicut partet in ordine causarum efficientium: quia prima causa efficiens omnem dependentiam cause efficientis alterius potest terminare: sed suppositum verbi est primum independens in ordine suppositorum: igitur potest terminare dependentiam cutuslibet alterius suppositi. Sed quia ista ratio presuppionit quod incarnatio est relatio dependentie: quod supra est improbatum: iccirco aliter declaratur proposio itum quadrupliciter.

¶ Et primo ex parte nature assumentis.

¶ Secundo ex parte naturae assumptibilis: quia natura assumptibilis differt realiter a supposito: cum natura non sit suppositum: et est prior eo: et in essentialiter ordinatis et realiter distinctis deus potest facere prius fine posteriori: et sic naturam talem que non erit in proprio supposito.

¶ Tertio. ex parte termini a quo: quod est suppositum creatum a quo separatur natura assumpta: quia non repugnat creature referri ad deum relatione sibi naturaliter innata: sicut est creatio: igitur multo minus illa quae est enim supernaturaliter infusa.

¶ Quarto ex parte termini ad quem: que est proprietas verbi que non plus excedit creaturam quam essentiam: et ideo ex suo excessu non repugnat sibi sic terminare respecifica et a se.