Quaestio 3

TErtio quaeritur vtrum hoc pronomen hoc demonstrauerit aliquid quando christus confecit.

¶ Et videtur quod non. quia est demonstratiuum ad ocullum. sed non potuit demonstrare ad oculum. ergo etc.

¶ Contra quia ex sua ratione est pronomen demonstratiuum. igitur semper demonstrat vbicunque sit.

Hic dico quatuor conclusiones. ¶ Prima est quod hoc pronoHic dico me. hoc. aliquid demonstrat: sed non substantiam panis. hoc probo dupliciter.

¶ Primo. quia illud non demonstratur in biecto quod est in compossibile cum suo praedicato: sed substantia panis est incomplis corpori christi. ergo etc.

¶ 2a quia est impossibile quod corpus incorruptibile praedicetur de corruptibili: sed corpus hristi quod est meum. est incorruptibile. panis autem est corruptibili. etc.

¶ 2a conclusio quod nec accidentia. quia nlla substantia praedicatur de accidente sumpto in abstracto. sed ita esset hoc. ergo etc.

¶ 2o quia aliquod demonstratiuum ibi sensibiliter non videtur.

¶ 3a conclusio. quia nec substantia panis cum accidentibus. quia non potest esse subiectum per comperationem ad istuod praedicatum. nec manet substantia illa.

¶ 4a conclusio quod nec accidentia cum corpore christi. tamquam vnum sensibile sit demonstratum: quia istuod non facit vnum nisi per aggregationem. igitur non potest dici de parte siue de pane quod sit corpus christi. Item ista est falsa corpus sumptum cum accidentibus est substantia. sed hoc demonstrat subiectum.

¶ Pono ergo conclusionem affirita. Nihil demonstrat nisi corpus christi.

¶ hoc ostendo 4r

¶ primo quia indiuiduum de vno solo praedicatur scilicet de seipso. igitur in dicitur corpus meum. dicitur corpus christi.

¶ 2o sic. quandocumque aliqua duo idiectiua sic se habent quod vnum praedicatur de alio. oportet quod ambo praedicentur in habitudine ad idem subiectum. sicut patet de albo et musco. sed hoc et meum: sic se habent quod dicuntur de se. ergo habent idem subiectum. et demonstratur per hoc quod est corpus christi.

¶ 3o quia pronomen posseffiuum designat in habitudine ad possessorem illud quod designat. sed hoc pronomen meum: est huiusmodi. christus autem est possidens. ergo etc.

¶ 4o quandocumque aliqua dictio personalis. quae designat in habitudine id aliud. illa diesignat habitues ad persotuas primam quam designat sed meum est persone prime. igitur quicquid designat designat in haditudine ad personam primam. qui est persona christi.

¶ Dico igitur quod hoc nihil designat nisi corpus christi.

¶ Sed occ. di. quomodo demoastrat quod non est ibi. quia corpus christi non est dum verba proferuntur sed cum prolata sunt.

¶ Soluiter hoc 4r. Aliqui dicunt quod pro nomin non accidit tempus. sed verbo. ideo abstrahit ab omni tempore et si supponet faciet hoc pro futuro. Aliter dicitur quod est indiuiduum vagum: quod est commune ad duo indiuidua. vt quando dicitur hoc dicitur stare vage sed quando dicitur hoc meum dicitur pro corpore christi. Alii dicunt quod est indiuduum immediate quod est correspondens corpori. quia est vna ratio corpori in xpisto et in pane. Alii dicunt quod verba possun considerari. vel vt consecratiua. et sic precedunt transubstantiationem: vel vt demonstratiua. et sic sequuntur vel. vt neutrum et sic causant.

¶ Sed nulla viarum istarum valet.

¶ primua non. concedebatur enim quod sic supponat. sed cum ita non fit. talsa est licet vera fit quando erit.

¶ Item ista numquam est vera pro praesenti ubstantia panis est corpus christi. igitur nec pro futuro. probo. omne futurum fiet aliquando praesens.

¶ Nec 2a quia cuicunque praeponitur pronomen demonstratiuum id est sigeneratiuum sui.

¶ Item vera est hoc contra dictio. hoc est corpus christi. et hoc non est corpus christi: sed in ter indiuidua vaga nulla est contradictio.

¶ Nec 3a valet: quia hec est falsa. hoc corpus substantie panis est corpus christi.

¶ Nec valet 4a cum dicitur neutrum causat sed verificatur ex consequenti. quia nihil est de patrone: quando est transubtantiatio sed demonstratio non fit nisi in oratione. et ita praecedit instans transubeantationis: et per consequens veritas eius praecedit transubstationem.

¶ 2o quia impossibile est quod propositio ipsa se ipsam verificet. sed sacramentum est causa veritatis propositionis. et ita propositio erit casa sui ipsius.

¶ Dicit ergo secundo quod conceptus ortionis perfecte non habetur ab aliqui citra vltimum instans ortionis prolate: quia tota orto est causa conceptus totalis.

¶ 2o dicit quod quando orntiao sucecliects profertur. qualibet dictio causat in fantasia aliquam dispositionem verbaliter. et necessitas huius est. quia dispositio remanet transeunte verbo. Aliter voxpreterita nihil posset causare.

¶ 3o dicit quod ille dispositiones sunt permanentes alioquin essent annihilate quando orteo terminatur.

¶ 4o quia in instanti vltimo concurrunt omnes ille dispositiones ad causandum conceptum ortaonis prolate totalem. vnde remanent ille dispositiones in virtute: quarum causatur totalis conceptus huius poramionis. et in illo est transubstantiatio.

¶ Contra istud arguitur 4r

¶ Primo quia impossibile est quod aliqua dictio sigeneret. nisi quandoest quia sigenerare est respectus dcotonis ad sigeneratum. sed impossibile est quod tespectus sit in actu nisi fundatum sit in actu: sed in vltim intanti haec dictio hoc. non est.

¶ 2o quandocumque aliqua dictio sigenera tiua profertur quando profertur sigenerat. sed ista dictio. hoc: quando profertur est in pripio ortionis. ergo in principio sigeneat. et hoc significare est denonstrare.

¶ 3o quia dictio idem significat posita in oratione et separata: sed extra ortionem cum profertur significat. ergo in oratione vbi est significabit.

¶ 4o sic. sicut se habet significa tio orteionis totius ad orationem: ita pars ad partem. sed in fine orationis est significatio eius totalis. igitur in fine prolationis huius hoc significat et demonstrat: et loquor de oratione qua conficimus.

¶ Dico ergo quod non demonstrat nisi quando profertur. hoc confirmatur 4r.

¶ Primo. quia hic non est men tio de significato vocis. sed conceptuum. sed hoc vt describitur a conceptu est eius paus significare. ergo illam habebit vbicumque ponatur vel in principio: vel in medio.

¶ 2o quia oratio est successiua. ergo in ipsa est significatio successiua¬

¶ Tertio. quia propositio nulla de contingenti est vera nisi actu existat. et dum actu enunciat. sed ista est de coningenti. hoc est corpus meum.

¶ 4o quia veritas cuiuslibet propositionis est posterior suo subiecto. ergo ista veritas est prior quam propoteitia sit vera. hoc est corpus meum. sed impossibile est: quia posteri us esset prius.

¶ Dico ergo quod opinio Inno. quietat intellectum. qui dicit quod christus non consecrauit per verba illa: quia prius fuit consecratio quam confractio. et primo diuisit. postea distribuit. et ita demonstrauit per illa verba quod con ecrauit per benedictionem.

¶ Sed est difficultas. Quia amprosius de sacramentis dicit. quod sacerdos conficit per lla verba que christus dixit. vel per verba christi.

¶ Responde quod amprosius non dixit per que verba. vnde verum est quod per verba que christus dixit consecrat. sed non habetur quod christus per eaonsecrauit.

¶ Secunda difficultas quia videtur quod eucharistia sit alterius rationis quam conficimus ab illa quam christus confecit.

¶ Respodeo dictum fuit quod quia istud sacramentum est perma nens. ideo non oportet quod forma sit eiusdem rationis.

¶ Ter lia difficultas quomodo demonstrauit hoc. cum sit demonstratiuum ad sensum.

¶ Respondeo quod debet intelligi ad oculum mentaem. sicut cum dico. hic actus intelligendi: vel hoc desiderium.

¶ Quarta difficultas. quia idem erit dicere corpus meum est corpus meum. et dicere hoc est corpus meum. ex quo demonstrat corpus christi.

¶ Respondeo quod substra tum supponit pro ente: vel pro re. non est igitur inconueniens dicere hoc ens: vel res: vel substantia: est corpus meum. et est determinatio apposita indiuiduo su perioris ad aliquod indiuiduum determinate speciei.