Quaestio 3

Quaestio. iii. pater et filius diligant se spiritusan Tum cto. Quod non. quia pater diligit se amore qui est formaliter in eo: sed spiritussanctus non est formaliter in patre. ergo etc.

¶ In oppositum est sententia Ricardi et Augu. primo videndum est. quod diligere aliquo accipitur 4r Hi vel sicut potentia operante scilicet voluntate: vel habitu perficiente scilicet charitate: vel sicut actu immanente scilicet dilectione: vel sicut obiecto terminarate scilicet ipso fine: sicut diliguntur ea quaesunt ad finem. Primous pater et filius se diligunt voluntate in eis formaliter existente. 2o modo charitate. 3o modo suo actu voiendi. 4o modo ipsa essentia.

¶ Dicunt ergo aliqui quod spiritussanctus nullo istorum modorum sit illud quo se diligunt: hic est quod propositione non est concedenda. Unde dicunt quod Aug. reuocauitu eam in suo simili dicens. quod pater non est sapiens sapientia genita. 7. de tri.

¶ Contra illud arguo. 4. Primo sic. 19. de tri. dicit expresse quod spiritussanctus est quo diligunt se pater et filius. Unde ex quo hoc dicit in. 19. prius non videtur reuocasse.

¶ 2o quia Ricardus de tri. illud ex intentione determinat

¶ 3o. quia illa est vox communis sanctorum.

¶ 4o. quia illud eccleria cantat et vniuersitas doctor concedit.

¶ Supposito igitur quod pater et filius diligant se spiritusancto: inqurendum est qualiter hoc possit intelligi. Et quantum ad hoc praetermissis opinionibus dico 4or conclusiones. Prima quod illa locutio non est personalis: sed essentialis: quia conuenit tribus: pater enim et filius et spiritussanctus diligunt se spiritusancto: quia eodem amore omnino diligunt se et etiam creatu ram. Omnia autem qui conueniunt tribus. et in respectu ad creaturam sunt essentialia. ergo etc.

¶ 2a conclusio quod ista locutio non est formalis: sed identica. quia amor quo pater et filius diligunt se: non potest esse spiritussanctus formaliter: sed solum identice. Nam illud quod est in patre formaliter: non potest esse idem formaliter spirituisancto.

¶ 3a conclusio est. quod illa locutio non est propria: sed appropriata. quia omne illud quo diligunt se pater et filius: est identice idem patri et filio: sicut spirituisancto: cum sit amor: qui est essentialis et eque idem tribus et cuilibet persone: et per consequens commune et non proprium. appropriatur autem spirituisancto: sicut alia ad amorem: et ad voluntatem partinentia.

¶ 4a conclusio est. quod pater et filinon diligunt se spiritusancto: sicut essentia: quia essentia nulliappropriatur. nec sicut voluntate: quia tunc haberent volunta tem a spiritusancto: nec sicut habitu: quia tunc haberent charitatem a spiritusancto: sed sicut actu: quia diligere est actus volendi. et iste eis conuenit a spiritusancto appropriate loquendo.

¶ Contra istas conclusiones instatur. Primo sic. Appropriatum inquantum appropriatum non est essentiale: sed personale cum ergo amor sit appropriatus spirituisancto: in ista locutio ne non erit essentialis: sed personalis.

¶ 2o quia amor est idem verbo sicut spirituisancto. poterit igitur dici eque: pater et fulius diligunt se verbo: sicut spiritusancto.

¶ 3o. quia ita appropriatur voluntas vel bonitas spirituisancto: sicut amorpoterunt ergo pater et filius dici honi spiritusancto. sicut diligentes. et similiter de charitate.

¶ 4o quia non videtur quod verificetur ex appropriatione. quia appropriatum pradicatur de illo cui appropriatur: hic autem est econverso.

¶ Dico ad ista. Ad primum quod appro priatum est essentiale: sed tamen per actum intellectus nostri appropria tur et fit personale: dum attribuiter illud per se vni: sed tamen ita bene habet ortum ex natura rei: et ideo licet quantum ad modum intelligerdi quem nunc habemus: dicamus quod sit personalis. tamen quantum ad rem significatam est essentialis.

¶ Ad 2m dico quod quantum est ad veritatem propositionis que accipitur ex identitate in re ita est set vera: pater diligit se verbo: sicut is scilicet tmn non quantum est ex appropriatione: actus enim amoris non appropriatur: verbo. sed spirituisancto.

¶ Ad 3m dico. quod aliqua sunt quae appropriatur spirituisancto ex modo sue emanationis siue productionis passiue: aliqua ex modo sue emanationis siue productionis actiue.

¶ Dico ergo quod quantum ad verificationem talis propositionis: non sufficit talis appropriatio que fit ex modo sue productionis actiue. sed praecise illa quae fit ex modo sue emanationis passiue. et nihil isto modo spiritui sancto appropriatur nisi actus volendi: qui est aptus natus spirari. productio ant scilicet icet est spiratio passiua.

¶ Sed contra. Amor in divinis est essentialis: sed essentiali repugnat spirari. ergo etc.

¶ Dico quod amori in divinis repugnat spirari inquantum amor infinitus est. non tamen inquantum amor est. et quia amori vt sic non repugnat. hic est quod appropriatio facta est bona.

¶ Ad 4m dico. quod aliquando essentiale appropriatur personali: sicut dicimus s. setilicet est charitas: aliquando personale appropriatur essentiali eo modo quo dicit Anss. quod verbum est actus intelligendi. Dico ergo quod in ista locutione nihil appropriatur spiritumsancto: sed is scilicet appropriatur amori et dilectioni. Est ergo sensus proposinis. quod pater et filius diligunt se spiritusancto. hoc est dilectione cui appropriatur spi ritussanctus.

¶ Ad argumentum patet.