Quaestio 7

Quaeritur in quarto vtrum inherentia accidentis differat ab accidente.

¶ Et videtur quod non: quia diffinitur per ipsam inherentiam.

¶ Contra. quia separaAtur ab accidentevidendum est quid sit inherentia. Hic primo

¶ Et sic distinguitur communiter de actua li et aptitudinali.

¶ Ad cuius euidentiam pono quatuor hambula.

¶ Primum quod inherentia aptitudinalis dicit respectum fundamentalem: quia omne inherere concipitur ad aliud inherens. Et non formalem. probo: quia talis non potest est se sine termino: vt fuit visum in primo. subiectum autem potest esse non stante tali respectu.

¶ 2m praemabulum. quod est respectus ntrinsecus adueniens. probo. quia ille respectus qui est in separabilis a fundamento est intrinsecus adueniens. talis est iste: quia impossibile est accidens esse quin possit inhe rere.

¶ Tertium preambulum est. quod inherentia actualis est respectus formalis: quia per accidens est in fundamento: tum possit separari ab eo.

¶ 4m praemabulum est. quod est respe ctus extrinsecus adueniens: quia non inascitur posito termino et fundamento. sicut patet in sacramento.

¶ Sed occurrit difficultas si aptitudinalis inhertenia dicitur vniuoce de. 5. predicamentis.

¶ Dico quod vniuocatio dicitur dupliciter vel in quid. vel denominatiue. dicitur ergo quod per eandem rationem formalem conuenit omnibus: sed non vniuocatione quiditatiua. quia prior est sse accidentis quam in esse. Est ergo vniuocatio tanquam paslo.

¶ 2a difficultas quia quandocunque aliqua passio inest aliquibus pluribus inest eis per aliquod subiectum commune ipsis: sed inheremtia est communis passio e5r predicamentis. igitur conueniunt in vna ratione que praedicatur in quid de istis.

¶ hic dico quod ista regula vera est de passionibus limitatis et determinati generis. sed in transcendentibus non habet locum. sicut patet in vni tate. vnde ipsa non est in aliquo praedicamento ita inherentia: sed circuit. 5. predicamenta.

¶ 3a difficultas est de inherentia actuali que conuenit. 5. predicamentis. et est accidens.

¶ Dico quod denominatiue aliquid vnius predicamenti potest est se commune pluribus sicut relatio: et sic de inherentia actuai.

¶ 4a difficultas. quare similitudo non est respectus extrinse cus adueniens sicut inherentia: quia dictum est quod duo alba possunt simul esse sine similitudine per diuinam potentiam: et ita acidens potest fieri sine inherentia actuali non naturaliter: sed per diuinam potentiam.

¶ Dico quod similitudo semper consurgit nisi prohipeantur extrema: sed ista inherentia nunquam consurgit nisi per applicationem causae extrinstece non tantum prohibente sed cessante. particula quaestionis de istis inherentiis Secunda quomodo se habent.

¶ hic est intelligendum quod quidrupliciter comparari possunt: vel comparando inheretiam aptitudinalem ad aliquod accidens absolutum: siue inherentiamactualem ad aliquod accidens absolutum: vel inherentiam aptitudinalem ad accidens respectiuum: siue inherentiam actualem ad respectiuum.

¶ Et secundum hec sunt quatuor conclusiones.

¶ Prima est. quod comparando inherentiam aptitudinalem ad accidens absolutum non differunt realiter sed formaliter. quod formaliter patet: quia vnum est ad se reliquum ad aliud. nam albedo est ad se. inherentia autem quiditatiue est ad aliud: quod non realiter patet: quia in essentialiter ordinatis et realiter distinctis deus potest vnum separare ab alio: sed ista non possunt. ergo etc.

¶ Et confirmatur. quia est per se passio acci dentis absoluti aptitudinalis inherentia.

¶ Secunda conclusio est comparando inherentiam actualem ad accidens absolutum quod differunt realiter: quia potest separari quod autem formaliter patet per idem sicut prius.

¶ 3a conclusio. quod comparando inherentiam aptitudinalem ad respectiuam: nec realiter differunt: quia tunc esset accidens eius et posset separari: nec forme iter: quia non est dare aliquam aptitudinem respectu illius a quae aliquid non potest separari. sic est de respectu.

¶ 4a conclusio. quod inherentia actualis quam habet accidens respectiuum ad absolutum non differunt realiter: quia sine eo non potest fieri. sed diffifuit ferunt formaliter: quia distinctorum terminorum sunt diuersi respectus formaliter. paternitas. enim dicitur ad patrem vt inhe rentia refertur ad subiectum.

¶ Sed occurrit difficultas quia inherentia est vniuoca omnibus. igitur eodem modo idem cum illis.

¶ Dico quod non oportet. quia lux denominatiue dicitur de sole inseparabiliter et de luna separabiliter.

¶ 2a difficultas est de processu in infinitum: quia si albedo habet inherentiam illam illa inherenmtia est in albedine. et ita in alia: et ita in inherentiis est protessus in infinitum.

¶ Dico quod inherentia non inheret per inherentiam. sed secundum seipsam: licet realiter differat ab albe dine: quia non potest deus facere inherentiam albedinis sine albedine: quia nec relationem sine fundamento. licet econtrariopossint fieri.

¶ Tertia difficultas de respectiuis que formali ter differunt respectu diuersorum terminorum: et ita videtur in rationibus formalibus processus in infinitu.

¶ Dico quod in tertio est dare statum: quia non est ibi vlterius differentia formalis.

¶ Dico etiam quod ad aptitudininem non est aptitudo: sed secundum se ipsum habet aptitudinem formaliter.

¶ Sed hic est difficultas que est prior habitudo relationis ad terminum vel ad fundamentum.

¶ Dico quod posterior est habitudo in fundamento: quia in secundo modo conuenit sibi: sed esse ad aliud est in primo modo. vnde sicut albedo est ad se in primo modo: ita paternitas ad aliud. istud probatur. quia quandocunque aliquod commune diuiditur per aliqua diuidentia proquocumque instanti inest vna differentia vel aduenit pro eodem instanti aduenit et alia: sed absolutum est prius in se quam in alio. ergo respectiuum prius est ad aliud quam in alio