Praeambulum

¶ Distinctio. II. oc itaque vera ac dia side tenendum t: s osiquam inquisiuit Magister materiam huius primi libri et per consequens etiam aliorum trium. Hic incipit agere de rebus quibus fruendum est agendo de deo quantum ad rationem sue naturalis perfectionis: secue de bonitate essentie et pluralitate personarum que sunt res magne magnitudine essentie. Et diuiditur pars ista in partes duas. In prima agit de rebus qui bus fruendum est secundum se: secued de vnitate essentie et trinitate personarum quibus deus perfectus ostenditur. in essendo. In secunda agit de rebus quibus fruendum est in comparatione ad creaturas agendo de dei scientia potentia et voluntate: quibus deus perfectus ostenditur in creaturas creando. Secunda incipit 35 dist. (Cumque supra disseruimus.) Prima diuiditur in duas: quia primo determinat que intendit. secundo epilogat versus finem. 34 dis. ibi. (De sacramento vnitatis etc. Prima iterum diuiditur in duas. Primo enim agit de his quibus deus perfecte ostenditur in essendo agendo de vnitate essentie et trinitate personarum secundum rem in quo ostendit Magister quid corde est credendum: et secundo agit de perfectione dei quantum ad nominationem tractando de diuinis nominibus in quo ostendit quid ore confitem dum: attendens illuid verbum ad Ro. Corde creditur ad iustitiam: ore autem confessio sit ad salutem. Pars 2o incipit in principio. xxii. dis. (Post predicta disserendum nobis vt detur de nominum diuersitate.) Prima diuiditur in tres. In praema declarat in deo esse essentie vnitatem et trinitate per sonarum. In secunda ostendit personarum originem et et personalem distinctionem in principio. 4. dis. (hic oritur questio satis necessaria.) In tertia ostendit personarum omnimodam perfectionem et equalitatem in principio. xix. dis. (Nunc postquam coeternitatem trium personarum etc.) Prima iterum diuiditur in duas: quia primo declarat vnitatem essentie et personarum trinitatem per scripturas. Secundo per creaturas in principio tertie dis. (Apostolus nanque ait.) Prima in duas quia primo premittit modum procedendi. Secundo incipit processum: ibi. (Proponamus ergo in medium.) Prima diuiditur in tres. Primo enim exprimit inquierentium conditionem. Secundo inquirentium intentio nem. (Omnes autem catholici tractatores.) Tertio inquirendi ordinem: ibi. (Ceterum vt in libro primo de trinita. etc.) Tunc sequitur illa pars in qua incipit processum: ibi. (Proponamus.) Et diuiditur in duas. In praema probat essentie vnitatem et personarum trinitatem per auctoritates vei te. In secunda per auctoritates no. testa. ibi. (Nunc post testimonia veli testa. Prima iterum in duas. quia primo adducit communia testimonia ad probandum essentie vnitatem et personarum trinitatem generaliter et indistincte. Secundo specialiter et distincte: ibi. (Nunc vero ad propositum redeamus.) Prima iterum diuiditur in duas. Primo ostendit essentie vnitatem. Secundo personarum pluralitatem: ibi. ( Personarum quoque pluralitatem.) Tunc sequitur quod illa pars in qua probat essentie vnitatem et personarum pluralitatem specialiter et distincte que ibi incipit. (Nunc vero ad propositum redeamus.) Et diuiditur in tres. In prima adhuc adducit testimonia ad probandum cum essentie vnitate personarum pluralitatem. In secunda probat specialiter eternam filii generationem: ibi. (Dauid quoque eternam filii generationem: Tertio probat specialiter spiritus sancti processionem: ibi. (De spiritu sancto etiam expressa documenta etc.) Illa pars in qua probat essentie vnitatem et personarum trinitatem per auctoritatem noui te. Diuiditur in duas. quia primo probat propositionem per Iesu christi auctoritatem. Secundo per testimonia aptulorum: ibi. (Ioannes quoque in epistola. cano. ait.)