Articulus 5

Quaestio

E primam quaestionem respondeo: quod illa cul confessor reuelauit confessionem alicuius tenetur illam celare si sciat quod ille qui hoc sibi dixit nesciebat illud nisi per confessionem. Quicquid enim homo scit per sacramentalem confessionem: siue immediate siue mediate celare tenetur: quamuis ad celandum fortius obligetur ille qui hoc scitper confessionem immediate quam ille qui hoc scit per confessionem mediate: sed ille cui confessor reuelauit confessionem scit peccata penitentis per confessione mediate: ille ergo celare tenetur.

¶ Preterea: qui iuuat ad promouendum crimen quod alius inchoauit: participat cum eco in crimine: sed iste qui confessionem reuelat diffamationem penitentis inchoat: ille cui confessio reuelata est: si vlterius eam manifestat diffamationem promouet penitentis: talis ergo particeps esset in crimine cum illo qui sibi reuelauit penitentis confessionem: tenetur ergo eam celare. quia tenetur non participare in crimine.

¶ Preterea: reuelans alicui confessionem: dat de facto illi potestatem vt loqui possit aliis de peccatis penitenti: cuius confessionem reuelauit: quamuis autem illam potestatem contulerit de fctomo: eam tamen de iure conferre non potuit: sed nulli licitum est vti potestatem sibi concessa ab aliquo de facto: qui eam sibi dare non potuit de iure: ergo illi cui illa confessio reuelata est: illicitum est vlterius loqu de illa confessione. Unde praelato praecipienti sibi vt dicat ei si scit aliquod malum de illa persona: cuius confessio sibi reuelata est: non debet sibi dicere illud quod sibi dictum est a confessionis reuelatore:

Quaestio II.

AD secundam quaestionem respondes quod expressio persone: aut est necessaria ad expressionem peccatorum: aut non. Sed sic: tenetur eam expriemere confessori. Unde mulieri cum qui concubuit fr eius non sufficeret dicem quod vnus vir concubuit cum ea: sed deberet exprmere quod ille est ftreius: et si non hebeat nisi vnum frem: tunc scit sacerdos quis est ille: et si est religiosus debet exprimen quod est religiosus: et si est laicnusa et est coniugatus debet exprimen quod est coniugatus: et sic de aliis. Si autem expressio persone non est necia ad expressionem quantitatis peccati: tunc distinguo: quia aut est vtilis ad correctionem illius vel praeseruationem a recidiuo: aut non: si sic: tunc credo openitens bene facit. si extra confessionem dicit alicui persone quae illipeccatori possit et velit prodesse et non obesse: sed pro illa causa nominare ipsum in confessione non expedit nec oet: quia per talem nominationem confessor non posset procedem ad correctionem illius. Si autem illa nomina tio non est vtilis ad illius correctionem: tunc subdistinguo: quia aut potest esse vtilis ad praeseruandum penitentem a recidiuo: aut non: si sic: tunc bonum est: et expedit penitenti quod illam personam exprimat confessori: potest enim contingem quod confessor per cognitionem persone sciret iniungem penitenti poenitentiam talem: et talia dare documta: et tales facem monitiones: per que melius et secretius penitens poterit praeseruari a recidiuo. Si autem nominatio persone non est vtilis ad magnitudis peccati expressionem: nec ad eius correctionem: nec ad praeseruandum a recidiuo penitentem: tunc credo quod penitens teneatur illam personam celare: quilibet enim tenetur non aggenerare malam opinionem de proximo suo in corde alterius sine rationabili et vtili causa.

Questio III.

Ad Tertiam quaestionem respondeo quod aut penitens manifestando poenitentiam sibi iniunctam a confessore faceret praeiudicium fame proprie absque aliqui vtilitate. Aut faceret praeiudicium confessori: quia forte talem iniunxit poenitentiam: pro quae si sciretur eam iniuxisse incurreret alicuius vel aliquorum maliuolentiam: vtpote quia iniunxit mulieri vt abstineat a familiaritate alicn viri: cuius familiaritas erat sue castitati periculosa: vel iniunxit aliquid aliud pro quo aliqua offenderentur contra confessorem: si hoc scirent. Aut penitens manifestando suam poenitentiam nec fame proprie: nec confesso ri: nec alicui praeiudicium generaret.

¶ In casu primo penitens tenetur suam poenitentiam celare: quilibet enim tenetur suam famam scienter non lede re sine aliqua vtilitate. iux illud Sapienti. Eccls. 41. Curam habede bono nomine.

¶ In 2o etiam casu tenetur eam celare si enim illud quod confessor sibi iniugit: seu consulit bona fide pro salute anime sue: et secreto alii reuelaret in confessoris praeiudicium crimen proditionis incurreret: et sigilli secreti fractionem

¶ In 3o autem casu eam non tenetur celare: nec tenetur dicem: sed de hoc irreprehesibili potest facem quod istorum duorum sibi melius placuerit.

Quaestio IIII.

Ad quartam quaestionem dicentum quod sigillum confessionis: et sigillum secreti: accipiendo sigillum secreti in generali: se habent sic superius et inferius. Sigillum enim confessionis est sigillum se creti: sed non omne sigillum secreti est sigillum confessionis. cum enim vnus ab alio petit consilium: et de illo bona fide sibi consulit recommendans sibi vt hoc celet: vel personam: qui hoc consuluit non nominet: ille ergo consilium petiuit obligatur ad celandum per sigillum secreti: quod tamen non est sigillum confessionis: et quamuis frangens quodlibet sigillorum istorum mortaliter peccet: et crimen proditionis incurrat: tamen multo grauius peccat frangens sigillum confessionis quam sigillum secreti frangens: quod est distinctu contra sigillum confessionis. Nec existimandum quod homo reuelans illud quod dictum est sibi soli vnquam frangat sigillum secreti: nisi ille qui hoc sibi dixit adiunxerit. Ego trado tibi hoc sub secreto: et alius sic recipit: quia si homo ab alio consilium petit: et illa bona fidesibi consulit in secreto: quamuis consulens non aduertat dicem illi quod sibi non consuleret nisi consilium recipiat in secreto: tamen ille cui consilium datum est si videat materiam talem quod ex reuelatione persone consulentis persona consulens notabile detrimtum incurreret et reuelet: crimen proditionis incurrit: et secreti sigillum frangit: quia mam et natura negocii requirunt quod ille cui fidele consilium datum est personam consulentem in casu peredicto sub secreto tenere debet: minus tamen peccaret ceteris paribus: quam si consulens expresse sibi sub secreto tradidisset: et ille ad tenendum hoc sub secreto seexpresse obligasset: ille etiam a quo petitum est consilium hoc quod sibi propusuit consilium petens sub secreto tenere debet.