Articulus 3

Questio. PRimo ostendo quod tepore sacro nion liceat debitum reddere: nec exigere. Magister huius di. 3. c. et 33. q. 4. Quotienscunque. Quotienscunque vel dies natiuitatis domini: vel relique festiuitates aduenerint non solum a concubinarum consortio: sed etiam a propriis vxoribus licet ab stinere.

¶ Item magister eo. cap. et est decretorum. q. predicta. Christiano licet. cum vxore sua licet aliquando conuenire: aliquando non: propter processionis enim dies et ieiuniorum aliquando conuenire non licet.

Contra. osalmus Beati qui faciunt iudicium et iuuitiam in omni tempore: sed reddere debitum petenti est opus iustitie: ergo hoc licitum est omni tempore.

Respondeo ecclesa nibi potest et ius nature: et ideo quia reddere debitum petent est de iure nature: ideo ecclesia hoc non prohibet neque dissuadet quocunque tempore: non intendit etiam filiis suis laqueum ponere: et ideo quia prohibere exactionem debiti sacro tempore esset quodammodo conrugatis laqueum ponere: eo quod carnis corruptio non tantum mouet concupiscentiam tempore non sacro: sequae etiam sacro: exactionem debiti tempore sacro non prohibet: sed difsuadet: eo quod vacare operibus carnis: multum impedit eieuationem mentis ad celestia cui maxie mens tempore sacro dbet intendere. Non sic tamen dicendum est de loco sacro: quia facilius mutari potest locus quam tempus. Et preterealocus ita pollui potest quod indiget reconciliatione. vnde in loco sacro non licet carnale debi um exigere nec reddere. Si tamen per longum tempus essent violenter reclusi in loco sacro: videtur quod tunc licitum esset eis in illo loco debitum exigere et reddere: in tali enim ca su non videtur illa prohibitio debere intelligi quod non est ponendus laqueus animabus propter immunditiam loci.

Ad primum in oppositum dicendum quod monitio est de non exigendo: non prohibitio.

¶ Ad secundum dicendum quod licere non est ibi nota prohibitio nis sed dissuasionis: quod patet quia immediate subiungitur: quia a licitis abstinendum est ad tempus vt facilius impetrari possit quod postulatur. huic concordat glo. super illud id st ad Corint. 7. vt vacetis orationi. in qua dicitur quod a licitis abstinendum est: vt facilius ad effectum deducatur oratio.

Quaestio II.

SEcundo queritur vtrum liceat reddere vel exigere debitum tempore impregnationis. Et videtur quod non magister huius di. c. 3 et est. 33. q. 4. Si causa. Ipsa ratio conceptus et partus iuxta legem cessare vsum carnis his debere temporibus demonstrat.

¶ Item decre. distin. 5. Ad eius. Ad eius concubitum virsuus accedere non debet quousque qui gignitur ablactetur.

Contra quandiu mulier potest impre gnari sibi potest deb itum reddi: et ab ea exigi nisi aliud obstet: sed mulier pregnans potest adhuc alium fetum concipee: sicut dicit Auic. libro 9. de animalibus. c. de formatione embrvonis in speciali: ergo mulieri praegnanti potest debitum reddi: et ab ea exigi.

Respondeo quod si sine periculo aborsus vir potest carnaliter copulari sue vxori pregnanti: et sibi tenetur debitum reddem et ab ea potest exigere sine peccato mortali: quia concubitus matrimonialis non tantum est in officium: sed etiam in remedium: et mulier pregnans frequenter plus apppetit concubitum quam quando non est pregnans: si autem non potest cum ea carnaliter copulari sine periculo aborsus tunc non debet sibi reddi debitum nec ab ea exigi: quia matrimonium principalius ordinatum est ad prolem procreandam quam in remedium.

Ad primum in oppositum dicendum quod illa auctoritas magistri intelligitur de debito honestatis non necessitatis et de exigendo non de reddendo.

¶ Ad secundum dicendum quod illud decretum non loqutur de pregnante sed de muliere qui iam peperit et nondum est purificata: de qua quid dicendum sit videbitur in sequenti quaestione.

¶ Argumentum ad partem aliam parum valet: quia parum concludit. Et preterea raro accidit vt mulier impregnetur sut impregnationem: et quando hoc accidit: abortitur: vt in pluribus secundum quod dicit Auice. ibidem.