Articulus 4

Quaestio I. PRimo ostendo quod assumptio praedicta fuerit terminata ad vnitatem nature: sicut ex anima et corpore sit vnus homo: ita deus et homo vnus est christus: vt in symbolo Athanasii habetur. Sed vnio corporis et anime terminatur ad vnitatem nature ex duobus composite: ergo similiter videtur: quod humane nature vnio cum diuina persona: et natura terminata fuerit ad naturam vnam compositam ex duabus naturis.

¶ Item seruata veritate corporis et anime: nihilominus per vnionem ex illis constituitur vna natura: ergo a simili: quamuis in assumptione humane nature fuerit seruata veritas humane nature: et diuine nihilominus ex illis per vnionem suit constituta natura vna.

¶ Item Dam. libro 3. c. 3. dicit duas naturas vnitas inuicem secundum veritatem in vnam hypostasim conpositam filii dei: secundum hypostasim filii dei non posset esse conposita: nisi ex illis duabus naturis constitucreaur vna. ergo videtur quod vnio illarum naturarum terminata fuit ad vnitatem alicuius nature composite ex duabus.

Contra. Dam. eodem libro et eodem. c. 1 Incommunicabiliter et inalterabiliter vnite sunt adinuicem due nature: neque diuina natura excedente a propria simplicita te: neque vtique conuersa humana in deitatis naturam: neque vtique ex duabus vna facta composita natura: ergo predicta assomptio non fuit terminata ad vnitatem nature

¶ Item secundum Dam. eodem liro et eodem. c. vna natura contrariarum substantia lium differentiarum susceptiua non est: sed christus est eternus: et est ex tempore natus que repugnantia sunt circa eandem naturam. ergo videtur quod assumptio nature humane terminata non fuerit ad vnitatem nature.

Respondeo quod assumptio humane nature terminata non fuit ad vnitatem nature: quia si fuisset ad vnitatem nature terminata oportuisset vdam tramsmutari in aliam: aut vnam ex duabus constitui: quodest immpole matura n diuina tramutari non potest in umanam: nec econuerso ex natura etia diuina cum sit purus aceum: et quacumquam alia natura son potest vnduam natura componi. Componibilitas enim includit in quolibet componentium aliquam poxitantem.

Ad primum dicendum: quod illa similitudo non est attendenda in omnibus: sed in hoc quod sicut in homine sunt due nature in vna persona: ita in christo unt due naunture ice diuina: et humana ir venea personascicet in praesoa si.

¶ Ad secundum dicendum: quod non est simile de vnione corporis et anie: et nature diuinem: et humane: quia in corpore est nanturalis aptitudo: vt perficiatur in quocum quam gradum essendi: pomini debito per ipsam animam intellectiuam: sicut per tormam: in anima est etiam naturalis abtitudo au peroficiendum corpus eo modo quo forma est fuem materie perfectio. Unde nec corpus der ste: nec aima der se haebsent suum completum existendi modume sec diuina natura petr se patet compietissimum existentie modum abisquam aliqua possibilitante: et ideo ex ipsa: et humama natura: quamuis vnite sunt in persona filui non fiuit hostre vnuam naturam constitui.

¶ Au 3m dicendum: quod Dam non intellexit quod hrpostasis filii dei eset composita secundum rer veritatem. Sedlocutus est ibi der quandam similitudinem volens der hoc expiterimen te qua ila persona est in duabus naturis sec hoenc est abecquam filius prnaitione compositione: vt inferius ostendetut.

Quaestio II. Secundo vtrum assumptio humane nature terminata fuerit ad vnitatem persone. Et videt quod non: quia esse persona partinet ad nobilitatem: sequ nobilior est natura humammathimsi: quam alterius hominis: ergo cum in natura aliorum homi¬ num sit ratio personalitatis proprie multo fortius videtur quod natura humana in christo propriam hebeat personalitate ercom piopria vernio non fuit ierminata ad vnitatem persone.

¶ Item quod conuenit alicui nature per sua principia enssentialia non potest ab ea autoletri ipsius nature et principiorum suorum essentia lium integritate seruata: serro persosalitutis conuensuit nature umane petr sua principia essenentialia. Personam enim non est accidens hummane nature. Eum ergo natura humana in christo: et sua prinia esentialia remnsernt saluma videtur quod dropriam sbenat persoalitates: et ita quam in christo sit persona increanta et creatra.

¶ Iatem que non sunt vernum: nenc geste: nec speci: nec sunt venum in priona: quia este vnum in personm est esste vernum nunero: sec natura diuina: et umanam non sunt vnum: nec gntene: nec specie: ergo nec in phesonam quam non esset verum: st assumptio humane nature fustet terminata ad vnitatem perioine.

Contra omnis vnio terminatur ad aliquam unitatem: sed vnio nature humane: et diuine non fuit terminata ad vnitatem nature: vt in praecedenti quaestione ostensum est ergo fuit termimata ad vnitatem persone: cum non videatur oste dari alia vnitas ad quem potuerit terminari.

¶ Item si paedictua assummptio non fuisset terminata ad vnitatem persone: in christo eseut piures hersone: sed in christo non est nisi vna nsona Aiter ennim idiomatum fiii dei non communicarentur fiuiohominis: nec econuerso ergo videtur quam predicta eum petio terminata fuerit ad vnitatem derione.

Circa hanc quaestionem errauit Nestorius dicens esse esein christo duas personas: quia in ipso sunt due nature. Sed hunc redarguit Boetius in libro de duabus naturis: et vna persona christi ante medium dicens: si duabus personis manentibus coniunctio facta est naturarum: vnum ex duobus effici: nihil enim potuit omnino ex duabus personis: nihil vnquam fieri potest: nihil ergo vnum secundum nestorium christus est: ac per hoc omnino nihil: quod enim non est vnum: nec esse omnino potest. esse enim atque vnus conuertuntur.

¶ Alio modo circa istam quaestionem exrauit Eutices dicens in christo vnam tammodo naturam: sicut et vnram personam: secundum enim Soetium in libro de duabus naturis: et vnda persona christi. c. 5. ita asserebat esse assumptum pomo minem: vt eam sit adunatio facta cum deo: vt natura huma na non manserit: sed hoc etiam hereticum est: quia ad iliam obinionem sequeretur quod christus non esset homo

¶ Dicendum ergo ad quaestionem secundum veritatem fidei catholice quod assumptio natumre humane terminata fuit ad vnditatem pesone: non consetritute et natura humana: et diuina: nec ex humana natura: et haver postasidiuina: sed conestitute per personalem proprietatem in creatand cus vnitatem po tanto fuit assumptio humane naturem terminata: quia per ilam assumptionem in iliam persona vna fuit natura humana substantifcata: et non in aliqua alia versiona: nec sntreanta: quiam nuila persona incarnata est nisi vna: nec creata quam natura humana christi: nec est persona: nec i aliquai creata existit psonam. d primum in oppositum dicendum: quod quamuis esse personam pertineat ad nobilitatem pertinet substantificari in persona increata: quam substantificari in persona creata: vel quam esse personam creatam.

¶ Ad secundum: dicendum: quod minor vera est supposita dei influentia fine qua causari non potest in natura illa proprietas: que sibi conuenire dicitur pro sua principia essentialia: praedicta autem influentia nunquam affuit nature humane christi ad hoc quod existeret in seipa: quod tamen requiritur aqua rationem persone.

¶ Ad tertium dicendum: qua aliqua duo esse vnum in persona dupliciter potest inteligi: aut ita quam sint vna persona: et sic natura diuina et humanam non sunt vnum persona. Natura humana enim non est ipsa derfonafiuim dei: aut ita quam sint in vendea persona et sic posiunt esse vnumin dersona quaem non sunt vnum nec generem: nec speciem: sicut patet in hoc quam nantura subuantie et natura accidentium: quem nec suunt vnum: nec genere: nec specie: sunt in dersona pieatum vei ioannis. Unde secundum quam dicimus ea ese vnum numero: que sunt vnum supposito: hossuut dici alioua esse vnum numero que non sunt vnum nec genere nec speciem. Substantia tamen et eius accidens secundum aliquem modum sunt vnum numero: et secundum alium modum non sunt vnum numero. Sed hoc explicare non est pertinens ad propositum.